Oedipus, mij niet bellen.

Oedipus is origineel een griekse mythologie. Met dat in het achterhoofd hebben de makers van ITA een “nieuwe” voorstelling gemaakt. Het verhaal gaat over Oedipus die meedoet aan de verkiezingen. Hij staat er goed voor en heeft met zijn gezin een diner. Daarin komen de verschillende karakters naar boven en wordt de groepsdynamiek duidelijk. 

 Oedipus ging volgens mij over een gezin waarvan de vader meedeed aan de verkiezingen. Zijn hele gezin stond achter hem en motiveerde hem om er vol voor te gaan. Een vreemde man moet iets aan Oedipus vertellen, dat Oedipus seks zou hebben met zijn moeder. Oedipus verklaard hem min of meer voor gek en stuurt hem weg. Alles zou “goed” gaan maar toen voorspelde een vage man dat Oedipus seks zou hebben met zijn moeder. Zijn moeder waardoor hij was opgevoed bleek niet zijn biologische moeder te zijn. De vrouw waarmee hij kinderen had bleek zijn moeder te zijn. Dit zorgde ervoor dat Oedipus mentaal en lichamelijk instortte en zijn biologische moeder/vrouw ook. De vreemde man had gelijk. Het werd moeders uiteindelijk te veel en zij besloot om het leven te stoppen. Een dramatisch einde van een dramatisch toneelstuk. 

De dimensie die ik duidelijk terug zag in Oedipus waren feit en fictie. Aan de ene kant was het verhaal namelijk zo absurd dat het wel fictie zou moeten zijn. Een man die er na een geruime tijd achter komt dat zijn vrouw eigenlijk zijn moeder, dat kan toch  niet?  Aan de andere kant hebben de makers en spelers het verhaal wel echt laten leven. Dit komt ook doordat de situatie naar het nu werd gebracht omdat de verkiezingen erin verwerkt waren en dat momenteel erg actueel was. 

Verder zag ik herkenning en vervreemding ook erg duidelijk terug in het stuk. Aan de ene kant voelde ik erkenning omdat alle karakters maar vooral die van Oedipus erg menselijk werden gespeeld. Aan de andere kant was het heel erg vreemd, dit komt vooral door de plot van het verhaal. De vervreemding zat voor mij ook in de manier van spelen. Gedurende het stuk ging ik mij steeds meer ergeren aan het idee dat de karakters totaal niet luisterde naar elkaar. Dit had ik vooral bij Oedipus. Hij gaf mij echt het gevoel dat hij niet eens hoorde wat andere tegen hem zeiden maar gewoon zijn eigen ding deed. Aan de ene kant past dat misschien bij zijn karakter maar voor mij voelde het alsof er niet goed gerepeteerd was.

Als laatst past schoonheid en lelijkheid er ook goed bij. Iedereen heeft een ander idee bij mooi. Er zullen vast en zeker mensen zijn die Oedipus een super mooi stuk vond. Toen ik het er met mijn klasgenoten over had vonden zij het een mooi en goed stuk. Ik was de enige die niet echt te spreken was over Oedipus. Wat voor de één mooi is, vind de ander lelijk. Maar ook in het stuk zelf zie je schoonheid en lelijkheid. Aan de ene kant is het mooi hoe de personages elkaar begrijpen en aanvoelen maar aan de andere kant wordt ik steeds herinnerd aan de incest en dat vind ik lelijk.  

Na een kunststuk vragen mensen mij wel eens wat ik hiervan heb geleerd. Soms is dat een mooie vraag omdat er een goed moraal van het verhaal is of een mooie achterliggende gedachte. In het geval van Oedipus was dit niet zo voor mij. Ik heb er niets van geleerd. Het is een extra ervaring in mijn mensenleven en dat is genoeg. Eerder soortgelijke bezoeken heb ik niet echt bezocht. Ik ben in mijn leven wel veel naar theater geweest en ook zelf gespeeld maar een show als Oedipus had ik nooit eerder gezien.  

Buiten deze analyse zou ik graag mijn mening nog even willen uiten over het stuk. Ik vind het een heel erg druk stuk. De sfeer op het toneel ging overal en nergens heen en eindigde met het instorten van Oedipus. Voor mij persoonlijk was er geen touw aan vast te knopen en kwam uiteindelijk boven water dat hij seks had met zijn ma. Een vreemd verhaal en matig uitgevoerd, dat vind ik. Maarja, een mening is maar een mening.